De kuil....

Ze knikte en keek naar haar camera. Ze moest voorzichtig omgaan met haar batterij. Ze had wel een oplader bij zich, en nieuwe batterijen, maar opladen zou hier lastig worden. Stroom zou hier waarschijnlijk niet te vinden zijn. Ze liep met hem mee verder het bos in. "Ben jij graag in de natuur?"

'Het liefst, ik ben meestal erg positief. Maar in de natuur gooi ik alles er zo uit..' Hij deed zijn handen in zijn zakken en sjokte door de bladeren. 'Er moet toch iemand positief zijn?' Zei hij.

Ze mocht deze jongen wel. Hij praatte dan wel veel, maar dat vond ze fijn. Vaak vielen er ongemakkelijke stiltes, die zij dan niet ongemakkelijk vond, maar de ander wel en dan waren ze toch ongemakkelijk. Daar hield ze niet van, maar bij hem had ze daar geen last van. Hij praatte wel, ookal viel er niets te zeggen. Dat vond ze fijn.... Ze knikte. "Positief zijn is het beste, maar dat lukt nu eenmaal niet altijd. Sommige dingen zijn zo, onveranderlijk en die kun je alleen maar negatief benaderen....." Ze dacht aan haar moeder en zus, Ze waren alle twee heel positief in gesteld, misschien iets tè positief. Maar Mirre kon hun acties alleen maar negatief benaderen. Ze werd er licht gezegd, helemaal gek van....

Joshua liep iets verder het bos in en stopte even. Hij kwam erachter dat ze verder waren dan de kuil, wat dit wel goed? Ach.. 'Vaak kun je dingen oplossen, alleen geef je het te snel op. Hier zouden we kunnen overleven, en zelfs terug naar de bewoonde wereld keren. Maar of je het wilt. Dat is de vraag.' Hij keek even om zich heen, prachtig vond hij dit bos.

Ze knikte. Ze was er zelf ook van overtuigd dat ze ooit terug zouden kunnen keren, ooit. Wanneer dat wist ze zelf ook nog niet. "Klopt, maar niet alles is altijd op te lossen, dat kan gewoon niet. Sommige dingen zijn onoplosbaar, en moet je dus wel opgeven. Maar ik ben er wel van overtuigd dat we hier weg komen hoor" ze glimlachte naar hem.....

'Zoals de dood..' Hij grijnsde even. Hij sjokte even en keek om of te kijken of Mirre hem nog volgde. Hij stopte naast een boom. 'Van bovenaf kun je het gebied vast goed alles te bekijken.'

"Klinkt als een goed plan." Ze bekeek de boom.... Als ze sprong kon ze wel bij de eerste tak. Daarna was het niet moeilijk verder te komen. Zonder Josh nog aan te kijken, sprong ze naar de eerste tak om vervolgens behendig verder te klimmen. Ze keek naar beneden, om te kijken of Josh ook naar boven kwam...

Joshua greep ook naar de eerste tak en hielp zichzelf er boven op en keek even naar Mirre. Hij knipoogde even en klom vliegend vlug de boom in. Hij moest een aantal takken later op adem komen.

Mirre keek naar Joshua die met een enorme snelheid de boom in klom. Ze had er niet verbaast van staan kijken, als hij eruit gevallen was, omdat hij een keer misgreep. Maar dat gebeurde niet, althans nòg niet. Zelf klom ze op normaal tempo hoger in de boom.

Joshua slingerde van de een naar de andere tak en uiteindelijk was hij boven aan. Hij ging zonder te hijgen of te steunen op een stevige tak zitten en maakte zijn ogen tot spleetjes.

Mirre kwam in een iets langzamer tempo uiteindelijk boven en ging naast hem zitten op de stevige tak die hij had uitgekozen. Het uitzicht was geweldig..... Jammer dat ze wist dat ze niet alles zag, al viel het haar inmiddels al niet meer op, toch wist ze het.....

Je kon de zee zien, en een stad. Je zou denken dat het bewoond is door de wegen die er zijn gelegd. 'Raar maar waar..' Hij keek rond.

"Het ziet eruit alsof hier mensen wonen, maar....." Ja wat wilde ze zeggen, ze wist tenslotte niet zeker of het hier onbewoond was....

'Er woonden hier mensen.. Ongetwijfeld..' Hij keek over de stad uit. 'Wie? Hoe heette deze stad? Waar zijn de mensen? Wat is er gebeurt?' Hij sloot zijn ogen even.

"Maar waarom zijn ze weggegaan, het is hier prachtig, tenminste, dat vind ik dan...." ze keek uit over het landschap, de stad, de woestijn... Ze kon er geen ander woord voor vinden, het was gewoon prachtig.

Joshua zuchtte even. 'Ik kom er wel achter..' Mompelde hij, en dat meende hij. Zo iets liet hij niet makkelijk los.